En dit raakt!

We hebben uitgebreid gesproken met Karine van Fam2fam. Het is te veel om op te schrijven. Er ontstaat meer en meer helderheid. We zijn met Haik,de chauffeur en Karine naar Shirak gegaan, nu al.  Dit stond voor zondag op het programma maar zijn wij even blij dat we er geweest zijn. Niet dat het leuk was, aangrijpend zelfs. We hebben de mensen ontmoet waarvoor we ons vol willen inzetten. In hun krotten, want dat zijn het, kregen we een hartelijke ontvangst. De kindjes zijn niet donker,hebben geen kroeshaar en de oudjes zitten niet voor rieten hutjes maar deze mensen hebben het geen haar beter dan mensen in Afrika. Ik heb het idee dat deze mensen volledig vergeten (gaan) worden omdat Armenie geen officieel ontwikkelingslandlabel heeft. Eén familie blijft in het bijzonder door ons hoofd spoken. Hoe heeft het zover kunnen komen? Na een hartelijke ontvangst worden we binnengelaten in weer een krotje. Deze moeder heeft ook geprobeerd het op een huis te laten lijken. We stappen het kamertje binnen. Nadat we de gezinsleden de hand hebben geschud, blijkt er nog iemand te zijn. In een hoek staat een stoel. Het eerste wat ik zie (kamertje was direct tjokvol met al die mensen) zijn twee vergroeide benen. Een meisje, zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Oh nee...... Ondertussen wordt er verteld en vertaald maar ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. In Nij Smellinghe zien we deze categorie patiënten regelmatig en ik weet, of kan me een goede voorstelling maken van hoe zwaar de zorg moet zijn wanneer je dit als ouder moet leveren. Ik kijk naar de moeder, ze is op en huilt uitdrukkingsloos een paar tranen. Waar is de vader, vragen wij. Vader is ziek. Hij heeft last van nieren, prostaat en zijn maag. Hij was naar de dokter geweest maar de dokter wilde eerst geld $ 150,- voor alleen onderzoek... Dat is er niet wanneer de € 12.50 van Fam2fam je enige inkomsten zijn. Healthinsurance dan? Is er niet en ze zijn maar weer bij de dokter vandaan gegaan. Het meisje is 18 geworden dus voor haar kunnen ze ook geen financiële ondersteuning meer van de regering ontvangen. Ze zijn ten einde raad. Ik ga naast het meisje zitten, haar niveau zal zijn als van een kind van één, schat ik. Dan reikt ze naar mijn hand en drukt mijn hand tegen haar wang en glimlacht. Vervolgens aai ik haar over haar haar, vanaf dat moment wil ze alleen nog maar contact en laat ze me niet los. Ondertussen gaat de discussie in de kamer over dat ze....haar willen laten inslapen... Ik kijk naar Arjan en zeg, hier zit een meisje in dit gehandicapte lichaam, en bedwing mijn tranen. Gelukkig kan ik me op dat moment terugtrekken achter mijn hulpverlenersmasker. Onvoorstelbaar dat er gesproken wordt over levensbeëindiging terwijl ze nog zo kan genieten, anderzijds zo voorstelbaar dat de ouders het niet meer kunnen. Er zijn nog meer kinderen wordt er gezegd. Opvanghuizen voor deze kinderen schijnen er niet te zijn....Arjan en ik hebben genoeg gespreksstof voor de avond. Zo maar naar bed, we zijn erg moe.