Cultuurverschil

Het zijn intensieve dagen, zelfs al zijn ze niet van vroeg tot laat gevuld met afspraken. Alles gaat in het Engels, dus continu vertalen. En op lichaamstaal letten als onze tolk een heel gesprek in het Armeens voert: vertelt ze ons verhaal wel goed, en wat krijgen wij straks als antwoord? En, komen we steeds meer achter, het cultuurverschil overbruggen. De mensen hier besteden zorg en aandacht aan hun uiterlijk en voorkomen. Maar dat ze goed gekleed gaan, of dat we hier luxe speelgoedwinkels aantreffen, wil niet zeggen dat ze genoeg eten, drinken en onderdak hebben! Er is slechts een kleine, rijke elite. Het grootste deel van de bevoling is arm tot straatarm. En als je gaat vragen, hebben ze allemaal problemen met hart, bloedvaten en nieren. Of we medicijnen voor ze kunnen regelen om dat op te lossen. Het is moeilijk om scherp te krijgen wie ook echt hulp nodig heeft, en zelf ook gemotiveerd is om (goede) hulp te onvangen. Zo spraken we een gezin, vrouw gescheiden van dronken loshandige man, met 6 kinderen die " vanwege de stress van de scheiding allemaal niet goed kunnen praten en dus logopedie nodig hebben". En die mensen keren de rug toe naar hulpverleners die eerst een goed gesprek aan willen gaan om te ontdekken wat er echt aan de hand is...

De afgelopen dagen hebben we op die manier verhalen gehoord over Caritas die ons niet vrolijk stemden. Vandaag snappen we waarom. Caritas geeft niet klakkeloos wat mensen komen vragen, ze onderzoeken, bijna op westerse manier, de hele situatie: sociaal en medisch, de mensen zelf en hun omgeving. En dan helpen ze op maat, vaak door naar specialisten door te verwijzen. Maar dat wil niet iedereen horen, merken we en men ontvangt liever medicatie en/of behandeling dan dat ze horen dat ze moeten "exercizen" om gewicht te verliezen. Des te beter dat we nauw gaan samenwerken met Caritas, zodat de hulp die we willen geven, ook bij de goede mensen gaat landen.