Een plan rijpt.

We hebben nu met verschillende organisaties gesproken. Morgen de laatste stap en dat is een dag meelopen in de Caritas kliniek. Aan het eind van deze dag zal er een overleg plaatsvinden met de director en haar staf. Wij gaan ons plan presenteren. We hebben gemerkt dat er in onze ogen winst kan worden behaald met samenwerking. Al deze organisaties houden zich bezig met het bereiken en helpen van de allerarmsten. Van elkaar weten ze weinig. Zo kwamen wij er achter dat, Goddank, Caritas een opvanghuis aan het bouwen is voor de disabled boven de 18 jaar. Dat is goed nieuws voor het meisje dat ons twee dagen geleden zo aangreep. Omdat de regering stopt met de vergoeding voor haar omdat ze 18 is geworden, en er nu geen opvang voor gehandicapte mensen is, is de discussie over haar voortbestaan. De disabled blijken amper bestaansrecht te hebben. Caritas heeft beloofd naar haar situatie, en die enkele andere gezinnen die we beschreven hebben, te kijken. De organisatie maakt zich hard voor deze ongewenste groep. Via Fam2fam worden de adressen doorgespeeld. Misschien gaan de ouders nu hun mogelijke plannen niet doorvoeren, zingen ze het nog een jaar uit met ondersteuning van Caritas en Fam2fam en kan het meisje naar het nieuwe tehuis. Zo makkelijk kan het dus ook zijn. Laten we het hopen. Ook hebben we vandaag, samen met Karine van Fam2fam, een goede samenwerking ondervonden met de director van het Shirakcentre. We hebben voorlopige afspraken kunnen maken. Eén ding is duidelijk geworden, wij Nederlanders moeten aansturen terwijl we varen op de ervaring van de andere instanties. Er moeten nog bergen verzet worden maar we weten in ieder geval welke bergen en waarom. Deze reis is ontzettend waardevol. Iedereen hier blijft ons maar vragen of we de bezienswaardigheden al bezocht hebben, wij zijn blij dat we dat niet gedaan hebben en elk uur optimaal hebben benut.