Gisteravond ben ik redelijk gedesillusioneerd in slaap gevallen. Het gesprek met het Rotarylid was demotiverend. En we hadden in onze ogen zo'n goed plan bedacht. We hebben tot een laat tijdstip zitten wachten op een gesprek dat uiteindelijk hoofdzakelijk ging over zijn project, zijn visie enneh, nee we moesten niet al te veel verwachten. Wanneer Rotary Gyumri al zo'n passieve opstelling laat zien, hoe zullen we dan Rotary Nederland moeten overtuigen dat we de Armenen moeten helpen. Arjan was gelukkig nog enigzins hoopvol en liet zich hierdoor niet uit het veld slaan. Vanmorgen hebben we onze zorgen kunnen delen met het Caritasteam en zij hebben ons vertrouwen weer zo'n boost gegeven dat ik weer helemaal om ben en er vol voor ga. Arjan maakt deze blog even af,wij moeten zo weer gaan.
We hebben de hele dag meegekeken in hun kliniek. Gepke heeft zelfs meegewerkt: de arts heeft haar de hele tijd geconsulteerd, zelfs toen ze er achter kwam dat Gepke verpleegkundige is. De tolk was geen enkele belemmering. Op enig moment hebben we zelfs contact gezocht met Nederland, een bevriend arts die zich erg betrokken voelt bij het project, en hebben hem op afstand een specialistisch advies kunnen laten geven. Zo moet het gaan werken, ook volgend jaar: we hebben gezien dat het werkt, en ook verschil maakt! Op die manier hebben we gemerkt dat ons plan sterk en uitvoerbaar is, en hebben we dus ons antwoord gevonden op de negatieve impuls van de avond ervoor... Het plan staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten